افسردگی

فکر کنم بهتر است دست از انکار بردارم: افسرده ام. این نیاز شدید به تنهایی، خواب های طولانی که مانند گریزگاه عمل می کنند، خوردن دیوانه وار که رسمن نمی شود جلویش را گرفت...افسرده ام، حالا شکلش با همیشه فرق می کند لحظه های معدودی خیلی پر انرژیم و زمان هایی طولانی ته چاه بابل! 

یونگین ها افسردگی را هدیه می دانند. هدیه ای که از دلش برکت زاده می شود اگر و فقط اگر سیکل به درستی طی شود. قدم اول همین جایی است که من حالا ایستاده ام. افسردگی را انکار نکنید و مهمتر از آن از افسردگی تان شرمسار نباشید. فرهنگ غالب پدرسالار افراد جامعه را فقط وقتی مشغول فعالیت آشکار هستند می پذیرد و تحسین می کند. درونگرایی مزمن افسردگی، یکی از ارکان تولید این سیستم پدرسالار سرمایه مدار را از کار می اندازد پس تقبیح می شود. ما خیلی وقت ها ناخوداگاه این فشار بیرونی را درونی می کنیم و با افسرده بودنمان مانند یک رسوایی شرم آور که باید انکار شود روبرو می شویم!

گام بعدی بودن با رنج است. ندویم سمت قرص های مثلن نجات دهنده یا کلاس ورزش یا مهمانی و شلوغی تا از افسردگی مان و در واقع از خودمان فرار کنیم. به عنوان آدمی که سوابق درخشانی در فرار دارد به شما اطمینان می دهم آدم هر چه کند نمی تواند از خودش بگریزد. بعد از همزیستی با رنج وقت جستجو است که اصلن چرا من این پایینم؟ بعضی وقت ها دلیل افسردگی مشخص است: فقدانی رخ داده، ترک شده ایم یا ورشکست یا...اما خیلی از اوقات ما دقیقن نمی دانیم برای چه در چاهیم؟ جستجوی صادقانه این امر توام با انجام تمریناتی مثل گفتگو با کودک افسرده درون، اظهار رنج ناشی از افسردگی با نوشتن یا نقاشی، به این مرحله کمک می کنند.

آخرین مرحله سیکل افسردگی یافتن راه حلی برای بالا آمدن است. وقتی رنج را پذیرفتی، دانستی این رنج چرا و چگونه به تو تحمیل شده، می شود راه حلی یافت. شاید ما باید توقعاتمان از خود و دنیا را معقول و سازگارتر با آنچه که هستیم نه آنکه می خواهیم باشیم تنظیم کنیم. شاید باید سهم خودمان از شکست ها و ناکامی ها را بپذیریم و دست از متهم کردن دیگران برداریم. شاید قرار است مرزهای دنیای امن ما ویران شود تا دنیایی جدید با گستره وسیع تر جایگزین آن گردد...می روم سراغ افسردگی ام، شاید که از دلش امیرحسین بهتری متولد شد!