موقع خوندن کامنت های این پست حس کردم بعضی از دوستان فکر کردن من آرزوی مرگ دارم یا یک چیزی در مایه های(خدایا منو مرگ بده راحتم کن)و اینها...جسارتن نخیر
با تمام تلخی این روز ها هنوز مزه عسل زندگی رو یادم نرفته...بدیه ماجرا اینه که وقتی میرسی به آخر خط-آخر خط هر بخشی از زندگیت:کار، رابطه، زندگی مشترک یا...-فراموش می کنی همه شور و شوق و تجربه های نو و خوشی های ابتدای بازی رو.در واقع سختی لحظه های آخر، مثل تخته پاک کن همه نوشته های گچی رو پاک می کنن بعد ما می شینیم چنان از ماجرا حرف می زنیم که انگار فقط رنج بوده و درد و شکست.اکثرمون یادمون میره که هر چند نرسیدیم به قله اما مسیر تا همین جایی که اومدیم چه مناظر معرکه ای داشته...زندگی شاید همین باشه:یه وقتایی میرسی و بعد غصه می خوری که چرا رسیدی،یه وقتایی نمیرسی و دردت نرسیدنه،یه زمان هایی هم می رسی و خوشحالی...خوب که بلد باشی زندگی رو فرق خیلی نمی ذاری بین هیچ کدوم از این سه تا...مقصد رو فراموش کنید مهم رفتنه!
پی نوشت:یعنی خدا بود این نوشته ...نفسم بند اومد!
... منم دارم یاد می گیرم که همین ها، همين لحظه ها را دوست بدارم و تهش كه رسيد اين همه لذت داشته باشم از همه چيز.
ReplyDeleteهمینطور که داشتم می خوندم فکر می کردم بنویسم "مهم سفره و همسفر، نه مقصد" که آخرش دیدم خودت نوشتی.
ReplyDeleteزندگی حقیقتن شیرینی، خیلی زیاد داره
می دونی امیر داشتم فکر می کردم باید بین صفر یا صد انتخاب کنیم ؟ ... چرا 50 ، 50 نباشه یا هر تقسیم دیگه ای ؟ ... چرا نباید هم مقصدر را فراموش نکنیم هم اهیت رفتن را ؟ ... می دونی مثل امتحان ریاضی های قدیم ندیمامونه هم راه حل نمره داره هم جواب ... حالا ممکنه یه معلم وقتی شاگردش را شناخت حتی به راه حل نمره ی کامل بده و زیر سبیلی رد کنه که شاگرد سر به هوای بی دقت یه جایی به جای مثبت منفی گذاشته و گند زده تو جواب .
ReplyDeleteدقیقا مثل ماجرای سیمرغ .. خیلی پرنده راه افتادند دنبال سیمرغ ... رفتن اهیت داره ... همه ی اونهایی که رفتند مهمند حتی اونها که تو راه موندن اما فقط اون سی تا که مقصدر را فراموش نکردند سیمرغ را یافتند . هرچند شاید هدفهای ما چندان قوی نباشند شاید حتی خود زندگی وسط کارهدف متعالی تری برامون رو کنه ... مثل آس دل ولی یادمون نره که خیلی وقتها وقتی بازی 6 بر 6 هستش یه دو خشت هم می تونه معجزه کنه برامون اگه هدف داشته باشم و ت طی مسیر به هدف فکر کنیم و اون دوی خشت را تا ته بازی خوب نگه داریم
مقصد مهمه رضا اما دل بستن به مقصد زندگی رو بی طعم می کنه...بی مقصد زندگی کردن هم مثل دل بستن به مقصد زندگی رو از مزه میندازه به نظر من...تهش یعنی موافقم باهات
ReplyDelete