بی تویی

می دانی به باورم نمی آمد که انقدر رنج بکشم.همانقدر که باورم نمی شد اصلن بتوانم آن همه عاشق تو باشم.حالا این درد مدام یاداور می شود هر لحظه هر دم که خیلی بیشتر از آن که فکر می کردم دوستت داشتم

پشیمانم از این تجربه ١۵ ماهه؟

نه!دیشب به فائق می گفتم اگر امروز را همان روز گرم مردادی می دیدم و میدانستم چطور ویرانی سراسر جانم را می پیماید باز هم، باز هم می آمدم جلو و می گفتم دوستت دارم.١۵ ماهی که تجربه کردم برای من بی نظیر بود.همه استاندارد های مرا در مورد دوست داشتن و عاشقی ارتقا داد.من تجربه ای داشتم که خیلی از آدمها در تمام زندگی شان هیچ وقت حس نمی کنند و همه اینها را مدیون توام...در تمام این نمی دانم چند ساعت لعنتی که انگار شبیه یک عمر بوده ، من حتی برای یک لحظه هم پشیمان نبودم،برای حتی یک ثانیه هم تو را بدهکار حس نکردم...دلخوشیت آرزویم ، برای همیشه!