و این منم

 یک هفته توفانی گذشت...سخت ترین یک هفته عمرم شاید.حالا کمی آرام ترم. می شود حالا نگاه کنم به خودم و این یک هفته تا ببینم چه کردم.نگاه کردم و صراحتن از خودم خوشم آمد.

امیری که اینطور دستخوش آوار شد توانست در تعادل بین زنانگی و مردانگی عمل کند.بخش زنانه وجودش عزا گرفت برای از دست رفتن این رابطه،عزاداری کرد،غصه خورد،رنج کشید و رنجش را بیان کرد.همه اینها رخ داد بی آنکه بخش مردانه روانم این کودک گریان درون را ملامت کند یا تسلیم هیچ کلیشه مضحک مردانه شود.از آن سو بخش مردانه روانم کاملن شفاف می دانست از این رابطه چه می خواهد،مرزهایش کجایند،خط قرمز در این رابطه یعنی چه؟بخش مردانه روانم بلد بود در عین اینکه عزاداری بخش آنیمایی را می بیند پشت مرز هایش بایستد و التماس نکند برای از سر گرفتن رابطه،تن به چیزی خلاف ارزش هایش ندهد از آن بالاتر بخش مردانه روانم توانست احترام بگذارد به نه شنیدن.که حق آدم آن طرف رابطه بود که به هر دلیلی بگوید «نه من تو را و این رابطه را نمی خواهم».سعی نکرد به زور خودش را تحمیل کند،احساس گناه به وجود آورد،انتقام بگیرد و یا هر کار عبث اینطوری

من توانستم درک کنم چه اتفاقی افتاده بدون اینکه برای چرایی متوسل شوم به این تئوری های رایج،توانستم بیرون بیایم از زیر آوار یک رابطه ١۵ ماهه بدون کینه بدون نفرت از هیچ کس...من حتی توانستم ببینم چرا این اتفاق برای من افتاد؟کاستی من چه بود؟چه چیزی را باید یاد بگیرم تا این سیکل باطل تکراری توی زندگیم تمام شود و مهمتر از مهم اینکه من نه شنیدم.سخت ترین نه همه زندگیم را،اما حتی برای یک لحظه حس بی ارزشی نکردم.حس نکردم کاش ثروتمند تر بودم یا قوی تر یا خوش تیپ تر یا مدرک تحصیلی بالاتری داشتم یا خانواده درخشان تری یا...ته تمام این مصیبت هر لحظه من کاملن راحت بودم با خودم که همین امیری که هست را اندازه همه دنیا دوست دارم.خیلی دوستش دارم و مطمئنم و یقین دارم دوست داشتنیست...خودم می دانم برای این دوست داشتن من چقدر جان کندم و همین خیلی خیلی با ارزش ترش می کند

پی نوشت:بی انصافی شاید باشد اگر نگویم از آن عشق خالصی که تو خرجم کردی و نقش آن همه معرکه عشق ورزیدن تو در اثبات این نکته به من که دوست داشتنیم.ببین چیزی ساختی که حتی رفتنت هم خرابش نکرد برای همین، همین جا،هر جا،همیشه می گویم من مدیون توام دردانه ام