شطحیات

یک جور هایی بی دلیل غمگینم...صبح که بیدار شدم دیدم دلم غم خالص است.اصلن برنامه داشتم امروز نروم سرکار و بمانم خانه...بمانم برای خودم یللی تللی کنم،مثلن حال بدهم کمی به خودم اما چشم که باز کردم دیدم خدایا چقدر غم توی دلم نشسته،آن هم بی هیچ اتفاق خاصی.راستش را بگویم ترسیدم از حال خودم.هشت و نیم هم گذشته بود،پا شدم شال و کلاه کردم رفتم شرکت.الان کمی بهتر است حالم.فقط کمی...

حالا هم آنلاین اگر شدم در پی خط و خبری از تو بود.آن هم که هیچ، دستمان مثل دلمان خالی، برگشتیم سر خانه اول.اصلن یک وقتهایی-مثلن همین الان-فکر میکنم با خودم بار این جنون دوست داشتن تو،باید مال من باشد پس چرا هروقت عاقل میشوی من دلم می گیرد؟چرا اصلن تو می توانی به کلمه ای زنده ام کنی به اشاره ای بمیرانی ام؟اصلن تو میدانی از خود خدا هم قادر تری برای من؟خدا خیلی که هنر کرد یکبار به من زندگی داد خیلی که لیاقت به خرج دهد یک دفعه هم می میراند مرا.تو اما هزار هزار بار از دستت بر میاید که از روح خود در من بدمی و زنده ام کنی یا انگشت کوچک دست راستت را بجنبانی و خلاص!

من یادم می رود که این تقصیر تو نیست.اصلن تقصیر تو نیست...من مسیح و مادر و معشوق را همه و همه می جویم در تو و میدانم این چه باری میگذارد بر دوشت.بر شانه هایت بار توقع، بار جنون من است،جنونی که چنان عین من شده که درمان ندارد...درمانش خود، جنون آمیز تر از درد است...با مردی که مجنون است میایی؟