بوی آشنا

ژل ژیلتی که استفاده می کنم برای اصلاح بوی خیلی آشنایی دارد.هر دفعه می دانستم این بو آشناست ولی یادم نمی آمد قبلن کجا استشمامش کرده ام...گذشت و گذشت تا دیروز صبح موقع اصلاح یکهو یادم آمد:بوی کف ریش قدیمی پدرم را می داد،بوی آن وقت ها که سبیل پدر یک دست مشکی بود و من قدم تا لبه دستشویی بیشتر نبود.آن وقتهایی که می رفتم و به عملیات سحر آمیز ریش زدن پدرم با حسرت نگاه می کردم ...حسرت اینکه من کی بزرگ می شوم،کی ریش می زنم کی...خودمانیم ریش زدن آن وقتها مناسکی داشت برای خودش.فرچه و خمیر ریش و آن کاسه کوچک قرمز که بساط اصلاح پدر تویش بود...آن وقتها همه چیز انگار مناسکی داشت،هر کاری کار بود برای خودش نه؟

من یکجایی کنار همان بساط اصلاح جا مانده ام انگار