دست به یقه شده ای تا به حال؟

آدم وسط دعوا احتیاج به نصیحت ندارد عزیز دل، احتیاج به حمایت دارد یا لااقل سکوت. نصیحت مال بعد هاست، مال وقتی که آرام شدی و رنجیده و خشمگین نبودی...آدمی که منم از آدم های عزیز زندگیم میان بلوا، منطق نمی خواهم، همدلی می خواهم. منطق شاید متعلق به زمانی باشد که یقه ای هنوز درانیده نشده، یا شاید متعلق به وقتی که یقه ی پاره ات از خیاطی برگشت و جای پارگی دیگر خیلی به چشم نیامد...اما وقتی یقه به یقه ای در آن میانه، نصیحت آزار دهنده است، برای من آزار دهنده است. وقتی عصبانیم و فکر می کنم همه ی حق نزد من است، هزار کلام منطقی هم بی اثرند، وقتی آرامم و می دانم پرم از کژی، اشاره ای هم کفایت کند شاید برای برگشتن به مسیر درست...حرف درستت را به من وقتی نگو که رگ گردنی شده ام و فکر می کنم مهمل شنیده ام، آن موقع وقت حمایت است نه نصیحت... حرف درست گفتن کافی نیست، وقت درست گفتن هم به اندازه اش مهم است. به نظرم وسط دعوا وقت درست پند و اندرز نیست جان دل!