چطور می شود به سواپ فرهنگی نرفت؟

قصه اینجوری شروع شد: ای میلی آمد از آقای صاحبخانه که پنج شنبه میایی سوآپ فرهنگی؟ بعد من دلم می خواست بروم بعد پنجشنبه تا هفت و هشت باید شرکت می ماندم و ...ایمیلن خدمتشان عرض کردیم نمی توانم حالا تو ادرس بده اگر شد می ایم. پنج شنبه صبح پیامکی از ایشان دریافت شد که می پرسید من فردا ساعت ۴ سوآپ می روم که اگر می روم آدرس بدهد. بنده با شادمانی اینکه قرار عقب افتاده گفتم بلی بلی و در میل باکسم ای میلی یافتم که حاوی آدرس بود و ما تا این لحظه در حوالی ظهر پنج شنبه به سر می بریم.

عصر جمعه چسان فسان کرده، تیپ زده، یک نایلن خفن فرهنگی به دست، دم در منزل آقای صاحبخانه سبز شدیم. سبز در مایه های یاحسین میرحسین! بعد زنگ زدیم، کسی جواب نداد، مجددن و نتیجه همان. متعجب موبایل دوست معزز را گرفتیم که بابا جان مگر آدرس فلان نبودید؟ فرمود بله ولی دیروز، قرار دیروز بود ما الان اصلن تهران نیستیم! حالا از من اصرار و از ایشان انکار که قرار شد بعدن برویم مدارکمان را مبادله کنیم تا تکلیف روشن شود که جا ماندن این حقیر از سوآپ مدیون نبوغ خودم است یا نبوغ آقای صاحبخانه یا چی پس؟

حالا اینها فرع ماجراست. دماغ سوخته ای که منم! آمده ام توی ماشین یاد آن سکانس معروف وودی آلن افتادم که دیت داشت و چپ و راست کراوات های مختلف را ازمایش می کرد و بعد که از خانه رفت بیرون سریع برگشت و ما دیدیم یادش رفته شلوار بپوشد. داشتم فکر می کردم با خودم، جهنم که یک روز دیر آمدم باز جای شکرش باقیست شلوارم پایم بود!