نیمکت داغ استقلال

بازی که شد دو یک، رسمن صدای تلویزیون را بستم و شروع کردن به خواندن ویژه نامه اعتماد در باب تعصب. می دانستم چه می شود، دومی را هم می خوریم، و دلش را هم نداشتم از پای تلویزیون بلند شوم. گل را خوردیم. صدا را زیاد کردم تا کمی شعار ها را بشنوم و دلم خنک شود بعد فرهاد مجیدی آنطور معجزه اسا گل سوم را زد و ما بردیم و دوربین رفت سراغ صمد که داشت آرام اشک می ریخت.

یاد منصور پورحیدری افتادم بعد از آن بازی یک صفر، که بعد از چند سال با گل اکبرپور لنگی ها را بردیم، و چه اشک نرمی می ریخت یا پارسال که امیر قلعه نوعی بعد از گل تساوی سایپا دقیقه نود چشمانش سرخ شده بود و به زور مانع جاری شدن اشک هایش شده بود...نیمکت ما همیشه جای آدم های دل نازک بوده، آدم هایی که به وقتش اشک ریختن را بلد بوده اند!