جمعه کار، خر است

آدمی محتاج بطالت است. محتاج اینکه روزی باشد که تا لنگ ظهر بخوابی و بگذاری آفتاب از سر تا پایت را نرم نرم نوازش کند، فیلم ببینی، کتاب بخوانی، خانه را گند برداشته باشد و به هیچ جایت نباشد، عصر بروی قدم بزنی، کمی مزه و خوردنی جور کنی برای بساط شب، اندک اندک می بزنی، شعر بخوانی و بگذاری جهان رنگی شود. این وسط ندانی از جوش می است یا شور شعر، که چند خطی هم خودت زمزمه کنی. مثلن بگویی« جهان/ به چشم های تو محتاج است/ برای عاشق شدن/ به صدایت برای آواز/ و به گیسوانت/ تا از چاه تاریکش بیرون بیاید»...بعد آخر شب راضی برسانی خودت را به تخت و بخوابی تا صبحی که دیگر از بطالت خبری نیست... آدمی به بطالتی که هیچ وقت قدرش را نمی داند محتاج است!