آن لحظه ی دیگر

هی جرج زیبای من! با آن ژاکت روشن و کراوات تیره! با آن معصومیت حسادت برانگیز! خواستم فقط به بهانه ی تو برای خودم بگویم زیباترین لحظه ی تمام چند ماهه ی گذشته ام آن لحظاتی بود که تو وسط شهر کتاب کامرانیه، با آهنگ فرمان فتحعلیان خیلی نرم و رها، می رقصیدی و زمزمه می کردی؛ یکپارچه شادی بودی، یکپارچه وجد و من شیفته ی سبکباری مسری تو شدم.

غمگین بودم، غمگینم حالا هم...عادت کرده ام به این سقوط های ناگهانی بی بهانه اما هر وقت اندوه می خواهد اختاپوس وار بکشدم پایین و خلاص، یادم می آید که چشم هایت را بسته بودی و در آن میانه زمزمه کنان، زندگی را می رقصیدی...دلم امروز می شد خالی بماند، پرش کردی جرج زیبای من!