برای گندم

اقرار می کنم نمی دانم چه بنویسم.خسته ام،نگرانم،ترسان و هراسیده و بار مسوولیت این نوشته ها دارد برایم سنگین می شود.واقعن حیران بعضی از دوستانم که با چه جراتی دیگران را تشویق می کنند به حضور در خیابان ها،با چه جسارتی می گویند بیایید چیزی نیست.آن بیرون در این خیابان ها نفرت دارد اوج می گیرد.وقتی یک نفر آنقدر خشمگین است که برود روی پشت بام و نفرتش را گلوله کند و هفت نفر را بکشد،وقتی من انقدر در خودم خشم حس می کنم که اگر دستم به آن آدم برسد خرخره اش را بجوم یعنی یک چیزی دارد غلط پیش می رود

گندم جانم!از صبح چند بار نوشته ات را خواندم.گریه کردم،بغض کردم،غمگین شدم،خشمگین شدم و حالا آمدم اینجا رو راست و علنی برای تو،برای همه تان بگویم من واقعن دیگر نمی دانم چه چیزی درست است و چه چیزی غلط...من برابر تک تک شما که اینجا را می خوانید احساس مسوولیت می کنم.همیشه احساس مسوولیت کرده ام،همیشه سعی کردم صادقانه بنویسم و شریک تان کنم در ایده هایم،اندیشه هایم،عواطفم؛حالا در این روزها بار این مسوولیت بد جور دارد شانه های من را خم می کند.دیروز داشتم می آمدم بنویسم که به خیابان نروید و تحلیلم اشتباه بود،امروز هم حرفم ممکن است غلط باشد و فرق این دفعه این است که تاوان تحلیل غلط می تواند جان آدمیان باشد.

گندم تا آنجا که به من مربوط است؛اگر حق انتخاب به من بدهند بین حفظ جان یکی از همان هفت نفری که دیروز در راهپیمایی کشته شد و به ثمر رسیدن همه آمال و آرزو های آزادی خواهانه ام برای ایران شک نکن شک نکن که حفظ همان یک جان را انتخاب می کنم...حرفی ندارم که برایتان بنویسم.حیران و هراسان فقط از همه تان خواهش می کنم خواهش می کنم هر کاری که می کنید تسلیم جو، تسلیم احساسات نشوید،از صمیم دل باور دارم هیچ چیز این جهان به اندازه جان یک انسان ارزش ندارد...جانتان را با هیچ چیزی تاخت نزنید

دلم پیش تک تک شماست

همین