گفت که دیوانه نئی،لایق این خانه نئی/رفتم و دیوانه شدم،سلسله بندنده شدم

«امروز فهمیدم در زندگی ام یک خط قرمز دارم.اگر کسی بخواهد به تو توهین کند خرخره اش را می جوم و این هیچ کجایش شوخی نیست.

خشونتش را کنار بزنی،این عاشقانه ترین نوشته ی این دل است برای تو مرد»

از صبح چند بار این نوشته سرمه را خواندم...چند بار بیشتر از چند بار.واکنشم اول حسرت بود که چرا کسی نیست که من عاشقانه بخواهمش،عاشقانه بخواهدم و بخاطر من جلوی جهان بایستد.بعد آن صدای قدیمی توی گوشم پیچید که چقدر باید آدم خوش شانس باشد که چنین عشقی را ابراز کند و یا مخاطب چنین جمله هایی باشد اما نماندم در تله خوش شانسی.ماجرا هیچ ربطی به شانس ندارد بلکه به لیاقت مربوط است.آدم باید خیلی جنم، خیلی لیاقت داشته باشد که در پیچ و تاب رابطه ای این طور عشق بدهد و بگیرد، که اگر من هنوز تجربه اش نکردم یعنی آمادگی و لیاقتش را ندارم.به جای عزا و غصه، می روم لایق می شوم.جهان همان چیزی را به ما می دهد که ما مستحقش هستیم...من روزی در همین نزدیکی استحقاق تجربه چنین عشقی را میابم

و تا آن روز دل می دهم به عشق میان سرمه بانو و مردش-که می شناسمش که دلتنگ خودش و دوستیشم-تا یادم نرود به کم،به متوسط بودن،به باری به هر جهتی در حوزه دل، تن ندهم.به هیچ قیمتی،هرگز!