سپاس محمود احمدی نژاد

همان لحظه هایی که مچ بند سبز به دست،میدان ونک را به سمت جام جم می رفتیم،همان لحظه هایی آن افسر نیروی انتظامی،مهربان آمد میان مان و گفت اگر شعار ندهیم هیچ مشکلی برای راهپیمایی پیش نمی آید،همان لحظه هایی که برای گارد مستقر در محوطه داخلی صدا و سیما بطری های آب می آنداختیم تا تشنه نمانند...در همه آن لحظه ها به ایرانی بودنم افتخار کردم.در همه آن لحظه ها،صدایی انگار از دلم می گذشت که می گفت بودن با این مردمان و ماندن در این خاک،درست ترین تصمیم زندگیت بوده...و ما یک تشکر به محمود احمدی نژاد بدهکاریم.او از ما دوباره یک ملت ساخت،او با تحقیر کردن ما در تمام چهار سال گذشته،باعث شد ما از نو کنار هم گرد آییم.تمام حاضران دوشنبه آزادی،سه شنبه جام جم،حالا این روز ها هویتی دارند برای بالیدن برای افتخار برای غرور،حتی اگر بی هیچ دستاوردی برای ما ماجرا خاتمه یابد،باز هم طبقه متوسط برنده این بازی بوده است،طبقه متوسط تحول خواهی که بخاطر خواست مشترک برای تغییر متحد شد و یاداوری کرد دیگر قابل نادیده گرفته شدن نیست،ما دیگر قابل نادیده گرفته شدن نیستیم؛ما ملتیم!