زنده دلی

در میانه بلوای هجده تیر،من و چند نفر از دوستانم ، لبریز خشم و سوگوار یاران مان داخل دانشگاه تهران بودیم.حرف می زدیم که یکی از میان جمع اعتراف گونه گفت که از صبح دلش برای دلدار دور از دسترسش تنگ شده و الان از خودش شرمنده است که میان این بلوا،سر سپرده به سودای دل.اینها را می گفت و واقعن شرمنده بود.بزرگی در میان جمع که تجربه زندان و مبارزه قبل از انقلاب را داشت و کلامش یک جوری حجت بود با لبخند نگاهش کرد،دست روی شانه دوست شرمنده ما گذاشت و گفت«همه این بلوا برای اینه که دل آزاد باشه؛حالا تو خودت دلتو می خوای بذاری تو قفس؟»

خواستم یاد خودم باشد،یاد همه باشد که تمام این سختی را داریم به دوش می کشیم برای آزاد زندگی کردن...یک وقت سیاهی ناپایدار این روزها از زندگی شرمنده مان نکند.باید ترین باید این ایام به گمانم همین زندگی کردن و زنده بودن است بخدا