ناامیدی بر من حرام باد

روزهای تاریک،روز های وحشتناکی را می گذرانیم...خودم را می بینم که چقدر آماده ام آویزان هر چیزی شوم برای بیرون آمدن از این فضا و می ترسم.می شود گوسفندی رام میان گله گوسفندان مطیع کودتاگر شد،می شود تا پای محو خویشتن از طریق تمسک به دون کیشوتیسم پیش رفت،می شود به دام خشونت افتاد و به عبث سعی کرد خشونت را با خشونت پاسخ داد،می شود به سراغ مخدر رفت تا کمی آن جهان بیرون را فراموش کرد...وجه مشترک تمام این کار ها می دانید چیست؟در همه شان ما روح خودمان را می کشیم و این همان چیزیست که سرکوبگر می خواهد.ملتی بی روح،ملتی مطیع!

به خودم نگاه می کنم و میبینم از پی این آوار کمرشکن،راست قامتی چقدر دشوار است؛اما می دانم می دانم باید روحمان را نجات دهیم تا روحیه داشته باشیم برای ادامه مسیر.پناه ببریم به ادبیات،موسیقی،سینما،تاریخ که یادمان می دهند دیگرانی دیروز، مانند امروز ما،تلخی را چگونه تاب آورده اند.برویم «زد»گوستاو گاوراس را ببینیم،یک مرد فالاچی را بخوانیم،به «حکومت نظامی» میکیس تئودوراکیس گوش کنیم،گیتار ویکتور خارا؛نوشته های ایوان کلیما...روح مان را باید زنده نگه داریم که اگر نشود،ما دیگر ملتی مرده بیش نیستیم و دیکتاتور ما را مرده می خواهد...قسم تان می دهم به نام نامی آزادی،به یاد خونین شهیدان مان؛تن به ویرانی،دل به نامیدی نسپارید