کمونیست

آقای دولت آبادی

دیشب من هم شنیدم که خطابت کردند کمونیست.از خشم پیچیدم به خودم.جواب این حرف را دادن آسان است،بلدم در حد خودم نسخه آن گوینده را بپیچم اما یادم آمد خود شما به ما درس آرامش دادید.یادم آمد جواب حملات را ندادید و گفتید وقتش حالا نیست.الان هم به تاسی از شما قصد پاسخگویی ندارم.فقط خواستم برایتان بنویسم تمام این بساط انتخابات را با یک تار موی سبیل زرد شده از سیگارتان عوض نمی کنم.که ایستادن ما پشت این یا آن کاندیدا از برای مصلحت است و دل دادنمان به شما از روی حقیقت.که در انتخابات عقل وسط می گذاریم و در محضر شما عشق،که عشق مگر چیزی جز غرش برنوی گل محمد،صدای چگور بیگ محمد،زیبایی مارال،صبر زیور،شیون بلقیس،شوریدگی نادعلی،سرگردانی ستار است؟رسم عاشقی را من و ما از تو آموختیم،در همان کوهپایه های کلیدر

چه باک حالا اگر شما را کمو-نیست بنامند و قتی با معجزه واژه ها، زندگی را مدام برای مان هست می کنید؟چه باک وقتی من و ما بر همین هستی دل بستیم؟