جمعه ساعت بیست و چهل

استقلال بازی دارد اما حوصله فوتبال نیست.دلش نیست.دماغش نیست.چند تا چیز دیگر هم احتمالن نیست که الان عقلم نمی رسد رسانه ایش کنم.به جایش آمده ام دریا دادور گوش می کنم. معرکه است رسمن. به قول برو بچ حسن خوبی که دارد این است که مصرف الکل آدم را بالا می برد. یعنی لامذهب فضاهایی در دل آدم خلق می کند که کلن بی می ناب زیستنش دشوار است. حالا من سرم درد می کند و دارم کف نفس می کنم. کف نفس هم برای خودش عالمی دارد. مزخرف گفتنم می آید. بی تربیت هم می شوم این جور وقت ها، گاز می گیرم لگد می زنم تجاوز به عنف می کنم و حرکات مذبوحانه ای از این دست. از کانال کولر بوی کیک مادرم می آید.بله من بچه ننه ام. این بو همیشه مرا مستقیم پرت می کند به کودکی. به آن اشپزخانه همیشه آباد که کیک پخته کمی شد و عاشقانه ترین جای خانه بود. مادرم خیلی اهل قربان صدقه رفتن نیست. مادرم مهرش را با غذا نشان می دهد. اصلن شاید یک وقتی پستی نوشتم در مورد زن ها و اینکه هرکدام شان عشقشان را چطور نشان می دهند. بعد حتمن چند بار شر می شود و من احساس مهم بودن خواهم کرد. فلذا به به! گودر برای هر جای آدم خوب باشد ترتیب فروتنی را به سرعت خواهد داد. روی مرز یکی از آن افسردگی های مزخرف قدم می زنم که بی دلیل ممکن است پرت شوم به قعرش و با هیچ طناب و زنجیری هم نشود بیرونم آورد. نمی خواهم افسرده شوم. حوصله خود بد اخلاقم را ندارم. پاشویم برویم آشپزی؟ ماکارونی دوست دارید؟ دوست دارم. یک نمور صدای خانم دریا را فزون نماییم تا آشپزخانه را اشباع نماید و برویم سراغ پخت و پز که از نشانه های ایمان هست. یادم باشد یک دفعه در مورد اینکه مکاتب آشپزی از نظر روانشناسی تحلیلی یک پست بنویسم بعد حتمن در گودر مکرر شر می شود بعد...