خستگی

پاهایم را به شدت تکان می دهم، عادتم هست به وقت بی قراری و من تقریبن همیشه بی قرارم. یکبار دوستی به من گفت ببین الان چیزی برای عصبی شدن نیست آرام باش. بعد از آن سعی کردم هر وقت که ناخوداگاه می خواهم پاهایم را تکان دهم، مچ خودم را بگیرم و آرام شوم. چند وقتی جواب داد و نمی دانی چه درد خفیف خوبی در زانو هایم حس می کردم، انگار داشتند خستگی این چند وقت لرزه مدام را بدر می کردند...حالا باز دارم سعی می کنم از پی این لرزه چند روزه بی وقفه، آرام باشم و مانع تبدیل انرژی عصبی روانی به انرزی جنبشی پاها شوم. پاهایم خسته اند مثل خودم.

دقت کرده ای خسته چه واژه عجیبی است. خشونت سرگردان،تنهایی همیشه،  خواسته سترون، ترس همگانی...خسته کلن کلمه غریبی است. تاب خستگی ندارم...چنان فرسوده شده ام در همه این دو ماه و اندی که باید پناه ببرم به زن، به می، به دستاویزی برای بر پا ماندن...پاهایی که خود خسته خستگیند!