یک عاشقانه نا آرام

یک غروب جمعه زمستانی در اواخر دی ماه شروعش کردم. چند بار این میانه چکش خورد، اصلاح شد، برگشت به اصلش و ناتمام ماند. دست و دلم به نوشتنش نرفت. می دانی ورای تمام این حرف های رایج تنبلی و اینها شاید ماجرای دیگری هم در کار بود. قصه انقدر قصه خودم است که باید تکلیف یک چیزهایی معلوم می شد تا بتوانم بنویسمش. الان هنوز تکلیف خیلی چیزها معلوم نیست و فقط می دانم چیزی تمام شده، صفحه ای ورق خورده و خیلی از آن صحنه ها و سکانس ها دیگر موضوعیت ندارند. حالا میان هزاران نمی دانم نیستم یا اگر هم باشم دیگر اهمیت ندارند، بازی از اول، فیلم نامه من هم از اول!

تهیه کننده ای که فیلم نامه اولم را خرید چند وقت پیش از من پرسید کار جدید چه داری؟ توضیح دادم برایش که دارم یک عاشقانه آرام می نویسم در مورد زنی که هست. گفت سینما یا تلویزیون؟ می دانستم بگویم سینما تهیه کننده ندارم، پیش پرداخت هم ایضن اما گفتم سینما. عجولم شاید برای دیدن آدم هایم روی پرده عریض...حالا این روزها با این تلویزیون ستیزی فکر می کنم چه کار عاقلانه ای کردم زیر بار تله فیلم شدن قصه ام نرفتم. حالا این روزها اصلن برایم مهم نیست که شخصیت های قصه ام را حتی روی پرده عریض ببینم، الان فقط می خواهم بنویسم. دیوانه وار و توفنده بنویسم و تمامش کنم. بعدن می شود راجع به تهیه کننده و مجوز و هزار بالا و پایین ریز و درشت فکر کرد. وقتی که انقدر زندگی روی لبه تیغ نباشد که شب ها دست به گریبان سیاهچاله ها نباشم که...الان تنها چیزی که برایم مهم است پناه بردن به نوشتن است.می خواهم یک عاشقانه نا آرام بنویسم در وصف زنی که باید باشد!