هر چه پیش آید خوش آید

بخواهم ساده این روزهای خودم را وصف کنم  شاید برسم به واژه تعلیق. به ماندن میان آسمان و زمین. به روزهایی که نادانسته ها می چربد به دانسته ها، به اینکه نمی دانی آنچه دور دلت را گرفته رنج است یا شادی. باید چشم انتظار چه باشی؟ هیبتی که از دور می آید دوست است یا دشمن؟

تسکینم شده این، که چه فرقی دارد سوار سرنوشت درد برایت می آورد یا لذت، هر چه که آورد هدیه است. هدیه ات را بپذیر! مثل همه روزهای سخت ماقبل این که غم و شادی بار ها جا عوض کردند در دلم، این بار هم شاید باید دست بردارم از تخمین آنچه که پیش می آید: الخیر فی الماوقع!