چرا می مانم؟

زنگ زدی می گویی دارید می روید.فردا...چنان در اطرافم همه دارند می دوند تا بروند که وهم برم داشته اگر دارم نمی روم حتمن یک عیب و علتی دارم... دارید می روید. یکی یکی دارید می روید و من در عجبم که چرا نمی روم یا حتی به رفتن فکر هم نمی کنم؟

می ترسم؟ واقعیتش می ترسم از بی ریشه شدن، از دوری، از اینکه جایی باشی که برای نوشتن هر چیزی آزاد باشی اما چیزی برای نوشتن نداشته باشی. از اینکه مثلن خیابان های تهران دهه آخر خرداد ٨٨ را از صفحه تلویزیون ببینی، از اینکه به روز مبادا کنار خانواده ات نباشی...من از همه اینها می ترسم!

اما ورای ترس، واقعیت دیگری وجود دارد. به درست و غلط یا چراییش کار ندارم اما در هر حال من شادمانیم را با آبادی این خاک گره زده ام. من گرفتار این مملکتم. خودم را اینجا تعریف کرده ام، شادمانی، اندوه، و جنگ مقدس زندگیم، بودن در جریانی است که می خواهد ایرانش آزاد و آباد باشد.مساله اصلن وطن پرستی نیست. مساله دقیقن خود پرستی است. مساله لذت شخصی است. من از برداشتن یک قدم کوچک برای رشد این سرزمین غرق شعف می شوم. قدم کوچک که می گویم واقعن کوچک در حد همین نوشته های وبلاگ، کلاس های یونگ، جلسه های تاریخ صبح یکشنبه شرکت، هر کاری که بتوانم انجام دهم و حس کنم آگاهی جمعی این مملکت را یک اپسیلون افزایش داده ام. مساله اصلن فداکاری نیست، مساله لذت است. لذت من،وجد من، گره خورده با این آب و خاک. من اینجا با همه سختی ها و فشار ها؛ عضوی از یک جمعم، ابراز وجود می کنم و آرمانی در دل دارم...آن بیرون جز حداکثر رفاه و امنیت چه چیزی انتظارم را می کشد؟ خوشبختی من اینجاست. در ماندن و مشارکت در برداشته شدن همین قدم های کوچک. تا روزی که مانع قدم برداشتن هایم نشوند؛ به رفتن فکر نمی کنم. از من مهاجر در نمی اید و دعا می کنم هرگز تبعیدی هم نباشم...خوب است که آدم تکلیفش با خودش روشن باشد: من به خاطر خودم و رضایت درونی ام می خواهم که بمانم، باید بمانم.

هر کدام تان که می روید سفرتان خوش، دلتان شاد؛ من اما می خواهم بمانم. من اینجاست که رویایی در دل دارم، آرمانی در سر، نوری در چشم...من فقط اینجاست که معنا دارم؛ برای همین می مانم و خلاص!