با صدای بلند فکر می کنم

یعنی آدم در راستای زندگیش می رسد به جایی که دلش خانواده می خواهد.با همه پیچیدگی ها و مصائبش.یعنی آدم می رسد به جایی که فقط هوس عاشقی ندارد،یا میل داشتن تنی میان بازوانش،یا هر چه...آدم می رسد به جایی که می خواهد همسر باشد،پدر باشد،خانواده داشته باشد به این مفهوم

شاید نزدیک یک سالی هست که چنین حسی دارم.فراز و فرود داشته در من اما همیشه بوده...خیلی فکر کردم با خودم و خیلی کلنجار رفتم تا مطمئن شوم به قول تاواریش حقانیت این حس یا اصالتش تا به کجاست.تا مطمئن شوم ناشی از تنهایی،فقدان رابطه،نداشتن معشوق یا ص.ک.ث یا چیزی از این دست نیست.حالا فکر کنم می توانم ادعا کنم همه اینها راداشته ام و چیزی که می خواهم هیچ کدام اینها نیست:دقیقن برای خودم شفاف است که می خواهم همسر و پدر باشم یعنی حتی داشتن یک معشوق تمام وقت که همخانه ام باشد هم برایم کافی نیست

این امیرحسین جدید برایم جالب است.بخصوص وقتی آدمی مثل من باشی که هم تجربه زندگی متاهلی را داشته ای و میدانی بعضی وقت ها مصائب خودش را دارد و هم از لحاظ کهن الگویی هرگز برای بچه داشتن آماده نیستی چون نمی خواهی زن زندگیت را حتی با بچه خودت قسمت کنی...از دل این آدم وقتی چنین خواسته ای بیرون می آید به نظرم دیگر به به؛ یعنی خیلی به به!