خداحافظ جلال آریان

«آن خطاط را سه خط بودی،اولی را هم خود خواندی و هم غیر،دویمی را خود خواندی و لاغیر،سیمی را نه خود خواندی و نه غیر»

این شاید وصف نویسندگان ما باشد.اکثریتی که امروزه نوشته هایشان را نه خود می خوانند و نه غیر،اقلیتی که خود لااقل می خوانند آنچه را که نوشته اند و معدودی که هم خود می خواندند و هم بقیه مردمان...اسماعیل فصیح از این دسته نایاب آخر بود.کتاب های هم اقبال خواص را داشت و هم همراهی میانه تر ها را...شهباز و جغدان،ثریا در اغما و مهم تر از همه زمستان ۶٢...جلال آریانش بعضی وقت ها پوآرویی عاشق پیشه می شد و وقت هایی مارکوپولویی در حسرت بازگشت...جلال آریانش اما همیشه سرگردان بود،مثل ما ملت که مدید زمانی است سرگردانیم:بین مدرنیته و سنت،عقل و دل،دین و عرف...برای همین به دل طبقه متوسط می نشست نوشته های فصیح که انگار حکایت خودشان بود

روحش شاد اقای نویسنده،روحت شاد اسماعیل فصیح!