در ستایش شستشوی چشم ها

خوب، من این دو تا را کنار هم می گذارم:
1. " آدم می رسد به جایی که فقط هوس عاشقی ندارد،یا میل داشتن تنی میان بازوانش،یا هر چه...آدم می رسد به جایی که می خواهد همسر باشد،پدر باشد،خانواده داشته باشد"
2. " لذت را به امنیت نفروش."
از خودم می پرسم آیا نویسنده از این تعارض بین خواسته هایش آگاه است؟ حدس می زنم آگاه است، و شاید از این آگاهی رنج می کشد. باز حدس می زنم آگاهی از این تعارض آدمی را می برد به دامن «تردید».تردید این که چه کنم، وقتی تجربه پریودیکِ «لذت» آدمی را می رساند به جایی که "فقط هوس عاشقی ندارد" و دل اش می خواهد "همسر باشد،پدر باشد،خانواده داشته باشد"و از آن سو وقتی همسر دارد، خویش خوب تجربه کرده است که دارد "عشق اش را در ارتفاع پست خرج می کند."

کامنت بالا ارزش بحث کردن دارد.تا آنجا که من فهمیده ام آدمی به لذت و امنیت هر دو محتاج است.وقتی می گویم لذت را به امنیت نفروشیم منظورم برتری لذت به امنیت یا عکسش نیست.به طور دقیق می خواهم عرض کنم سر یکی را بخاطر آن دیگری نبریم.به جایش برویم آنقدر بزرگ شویم که لیاقت تجربه لذت و داشتن امنیت را توامان هم داشته باشیم.ذهن ما انگار عادت کرده به یک سیستم دو دویی یا-یا:یا نور است یا تاریکی،یا خیر است یا شر،یا لذت است یا امنیت،یا...من دارم پیشنهاد می کنم ذهنمان را برگردانیم سمت سیستم هم-هم:هم نور-هم تاریکی؛هم خیر-هم شر؛هم موفقیت-هم خوشبختی و هم لذت- هم امنیت...ما آماده پذیرش جادوی هم-هم که شویم دیگر فکر نمی کنیم تمایل به داشتن خانواده و لزوم لذت در زندگی انقدر با هم غیر قابل جمعند.دقت کرده باشی به همان جمله ای که فکت آوردی عرض کرده ام فقط هوس ....یعنی در کنار تمایل به داشتن حس عاشقانه می خواهم سطح دیگری از بودن را هم تجربه کنم.حوزه امنیت و گستره لذت از هم جدایند اما در سطوح بالای آگاهی، تبدیل به هم می شوند.در آن سطح آگاهی یاد می گیریم جوری بازی کنیم که تجربه لذت، امنیت را برنیاشوبد و امنیت لذت را خفه نکند...ماجرا به همین سادگی است!  

پی نوشت مهم:دلم می خواهد بفهمم از کجای نوشته های من برمی آمد که همسر داشتن به منزله خرج عشق در ارتفاع پست است؟به گمانم تعریف ما از ازدواج چنان مخدوش است که فرض می کنیم ازدواج یعنی پایان لذت و آغاز امنیت پس عشق محکوم می شود به ارتفاع پست...شخصن ازدواج را بزرگترین ماجراجویی زندگی می دانم.فکر کن دو سیاره متفاوت تحت تاثیر جاذبه مغناطیسی عشق رقصی کیهانی را آغاز می کنند تا یکی شوند،بی آنکه هیچ کدام تهی از هویت خویش گردد.این تصویر پر است از ماجرا،از ابهام، از لذت...اینجا همان سطحی است که می گویم لذت و امنیت با هم یکی می شوند.اگر ما هنوز یاد نگرفته ایم که درست برقصیم معنایش خالی از لذت بودن رقص نیست.هست؟