نوشتن با دوربین

همین چند روز پیش کتاب«نوشتن با دوربین» را تمام کردم.این گفتگوی طولانی پرویز جاهد با ابراهیم گلستان برایم خیلی جذاب بود.تجربه خواندن مصاحبه ای بلند از گلستان را به یمن گفتگوی دوستان هفته نام شهروند امروز با او داشتم و می دانستم گلستان بی پرده پوشی رایج ایرانی و رک حرف می زند و حرف بی حساب هم نمی زند.تجربه خواندن کتاب هم حس قبلیم را تایید کرد.

جذاب ترین نکته برایم در مورد ابراهیم گلستان تلاش مداومش برای به چالش کشیدن مفاهیمی بود که توسط پرویز جاهد بیان می شد.تاکید سفت و سختش که مثلن یعنی چه می گویی سینمای موج نو؟یعنی چه جریان روشنفکری؟یعنی چه الهام گرفتن از فلانی و بهمانی...به من یاداوری کرد بعضی وقت ها چقدر دست و دلبازم در بکار گیری واژه ها و اصطلاحات بدون اینکه ازمعنای دقیقشان لااقل برای خودم مطمئن باشم.به این مساله اضافه کنید دوری ابراهیم گلستان از جریان فروتنی و پرده پوشی و در لفافه حرف زدن ایرانی که به صراحت می گفت و انتقاد می کرد و به همین اندازه هم تعریف هایش به دل می نشست.من واقعن دارم فکر می کنم مشی گلستان را اگر بشود با گرفتن گوشه های تیزش در زندگیم بکار گیرم احتمالن به جای خوبی خواهم رسید.

پی نوشت یک:آنجایی از کتاب که زد زیر چشم جلال آل احمد.به قدری کیف کردم که نگو.انگار تازه فهمیدم از زمان خواندن غرب زدگی و در خدمت و خیانت روشن فکران،ته دلم منتظر بودم کسی بگوید چه مزخرفاتی نوشته این شازده و چپقش را چاق کند.حالی بردم از آن یکی دو صفحه

پی نوشت دو:پرویز جاهد هم همشهری از آب درآمد.کلن ما اهالی شاهی داریم جهان را فتح می کنیم،حالا البته یواش یواش اما داریم فتح می کنیم!