تراژدی الی

ارسطو در تعریف تراژدی می نویسد«...تراژدی؛جدی ، باشکوه و کامل است و با زبانی شاعرانه و نمایشی بازگو می شود تا حس ترحم و خوف را در بینندگان برانگیزد و این حس ها را در روح آنها تصفیه و پالایش کند».با مدد گرفتن از این تعریف،جوزف کمپبل بر این باور است که تماشای تراژدی منجر به پالایش روانی بینندگان می شود

به تعبیری روانشناختی،هر کدام از ما انبوهی از ترس ها و رنج ها را در ناخوداگاه خود دفن کرده ایم،چنان عمیق که حتی ممکن است خودمان بسیاری از آنها را از خاطر برده باشیم اما این خاطرات مانند کوله باری نامریی مملو از درد و رنج با ما هستند و آزارمان می دهند.تماشای تراژدی باعث می شود من و ما ی بیننده با قهرمان رنجور ماجرا همذات پنداری کنیم.همدلی با قهرمان نوعی حس ترحم در ما بر می انگیزاند و همین ترحم ما را می ترساند،انگار که ما خود قهرمان فاجعه ای هستیم که نقش اول تراژدی آن را از سر گذارنده...چنین معجون غریبی از همدلی و ترس،رنج ها و زخم های فروخورده روان ما را به سطح می آورد.بدون آنکه بدانیم چرا با ابراز رنج،از سنگینی این درد های ناپیدا کاسته می شود،روح مان سبک و جان مان آزاد تر خواهد بود.اشکی که برای قهرمان ماجرای تراژیک میریزیم،به طریقی آیینی،جان خودمان را از شر خاکستر ثقیل انباشته شده در اعماق روح،خلاص می کند.

این همه گفتم تا بگویم امروز بعد از دیدن درباره الی برای بار دوم،کاملن حس کردم چقدر حرف کمپبل صحیح است.چقدر رنجم را حس کردم،رنج تحقیر و ترس تمام این دو هفته سخت را،رنج به سطح آمد:بغض شد،اشک شد و من کمی راحت تر نفس می کشم انگار...درباره الی را باید حتمن حتمن همین روزها دید که اکثر مان دلی رنجیده و روحی زخمی داریم.کیمیاگران می گویند شفای هر زخمی در خون همان زخم است،درمان تلخی تابستانی ما شاید در تماشای تلخی ناب دست ساز اصغر فرهادی باشد