خنکای تاریکی

کمپبل سیر سفر قهرمانی را که کلاسه بندی می کند می گوید نخست زندگی عادی است.نشسته ای داری نان و ماست خودت را می خوری مثل همیشه خدا.بعد دعوتی از راه می رسد.نیازی نادیده گرفته شده در درونت ناگهان قد علم می کند.دعوت به آغاز سفر را دریافت می کنی.دعوت به سفر نماد لزوم پایان دادن به یک دوره است اما دست کشیدن از عادت ها و امنیت کاذب عادت ها آسان نیست به همین دلیل رد دعوت شکل می گیرد.از خیرش می گذری،می روی سراغ روزمرگی ها به هزار بهانه تاق و جفت؛خیلی ها همین جا می مانند.برکت دعوت را تبدیل به نکبت عادت می کنند و روحشان سنگ می شود.بعضی ها اما در آن لحظات تاریک تردید،چشم هایشان را می بندند و یک قدم بر می دارند،دل به دریا می زنند و ناگهان امداد از راه می رسد.پیری،فرزانه ای،خردمندی،راه را نشانشان می دهد.بازی بزرگ شروع می شود.

جایی میان فراموش کردن یک دعوت و برداشتن آن یک قدم ایستاده ام:کمی زمان احتیاج دارم برای اینکه مطمئن شوم دعوت را درست تشخیص داده ام.منتظر یک نشانه ام.باریکه ای نور در میان تاریکی؛بیاید چشم هایم را بسته،قدم را برداشته ام!