همنام

اسمش امیرحسین بود،مثل من.متولد ١٣۵۶،مثل من.٢۵ خرداد رفته بود آزادی،مثل من.دیگر برنگشت خانه...حالا که خوب فکر می کنم می بینم من و ما هم انگار برنگشتیم خانه.ما دیگر آن آدمهای قبل از دست دادن دوستانمان نشدیم،ما آدم های قبل از رنج،قبل از اشک،قبل از خشم نیستیم.ما با هر بار از دست دادن هر کدامشان کمی مردیم،روحمان کمی مرد و من حالا واقعن شک دارم این منم که باز نگشتم خانه یا امیرحسین طوفان پور،اشکان سهرابی،ندا آقاسلطان...

می خواهم برگردم خانه؛خانه ای که سرایدارش،چماقدار نباشد.می خواهم بخاطر همه دوست داشتن ها،عشق ها،دوستی ها،برگردم خانه...امیرحسین طوفان پور یک دختر هفت ساله داشت،اینکه دخترکش در بزرگسالی،رنجی مثل امروز ما نکشد،حداقل دین ما به اوست،باید برش گردانیم خانه...خانه یعنی امنیت،آسودگی،مهر؛روحمان را با چنگ و دندان هم که شده برمی گردانیم خانه...اسمم امیرحسین است و می خواهم برگردم خانه