ایرانی ها چه رویایی در سر دارند؟

«...آنهایی که به روی ما شلیک کردند از ما نبودند.موهایشان بلند بود و به زبان خارجی حرف می زدند،آنها اسراییلی هایی بودند که یک روز قبل با هواپیمای ترابری آمده بودند...»

این چند جمله را فوکو از قول مردم در تهران پس از کشتار هفده شهریور۵٧ نقل می کند.وقتی داشتم مجموعه مقالات میشل فوکو در مورد انقلاب سال ۵٧ را؛  که بعنوان«ایرانی ها چه رویایی در سر دارند»توسط نشر هرمس منتشر شده؛می خواندم و رسیدم به اینجای متن که در بالا آورده ام نتوانستم جلوی لبخندم را بگیرم.در مبرا دانستن خودمان از ایراد فرق چندانی بین امت ۵٧ و ملت ٨٨ نیست.حالا هم چپ و راست می شنوی که حزب الله لبنان یا حتی خنده دار تر از آن حماس، در سرکوب مردم دخالت دارد.آن موقع هم حتمن با خودشان فکر می کردند مگر می شود ایرانی با ایرانی با چنین بی رحمی برخورد کند؟پس حتمن کار،کار اسرائیلی هاست...این تفکر ایرانی خوب،انیرانی بد؛ ریشه در عمق ناخوداگاه جمعی ما ساکنین مرز پر گوهر دارد به خدا...اینجوری می شود که ادعا می کنیم هنر نزد ماست و بس،ما باهوش ترین ملت جهانیم،اگر پرفسور حسابی نبود حتمن انیشتین از پس نسبیت بر نمی آمد،اگر انگلیسی ها نبودند ما الان باغ بهشت ساخته بودیم و یا همین حالا نارضایتی ها زیر سر خارجی هاست.

وقتش رسیده تک تک ما به خودمان نگاه کنیم.به دیکتاتورمنشیمان،به عدم تحمل صدای مخالف،به پدر سالاری مرموز حاکم بر روابط خانوادگیمان،به خرافه پرستی ها و تعصباتمان...به خیلی چیز ها؛وقتش رسیده لااقل ما طبقه متوسط خواهان تغییر، بدانیم تا خودمان دموکرات منشی را در حریم خصوصیمان مشق نکنیم،آن بیرون هیچ دموکراسی در انتظار ما نخواهد بود

پی نوشت: کتاب فوکو فقط هفتصد تومان است و حدود شصت صفحه کوچک قطر دارد.خواندنش به نظرم برای ما ی این روزها خیلی واجب آمد