از مضرات وبلاگ

وبلاگ نویسی مثل یک چاه آرتزین خیر و برکت می ماند برای من.دوستان خوبی پیدا کردم،تحسین و توجه میگیرم،فرصتی است برایم تا خودم باشم و...اما یک شری هم داشته که تا بحال توجه نکرده بودم بهش.من عادت کردم پراکنده و شلخته بنویسم.تقصیر من نیست که افکار درونیم همینقدر متفرق و اشفته اند.وقتی داری یک پست وبلاگ مینویسی با دوستانی که مدید زمانی میخوانند نوشته هایت را و به آن عادت دارند شاید مشکلی در کار نباشد اما مصیبت آنجاست که مثلن بیست صفحه تحلیل شخصیت مینویسی و میترکانی بعد مدیر پروژه میفرماید ببین تحلیلت عالی بود اما نثرت افتضاحه...بعد شما نگاه میفرمایید به نوشته میبینید ای دل غافل فرض کردید دارید وبلاگ مینویسید نه فعل سر جایش هست و نه فاعل و نه مابقی قضایا...اصلن انگار سخت شده برایم غیر وبلاگی نوشتن که خدا میداند این آشفته نویسی کلمه ها ،همانطوری که توی ذهنت می آیند چقدر کیف دارد