معضل فلسفی

یه جمله طلایی دارن مورخین که وقتی میخوان اهمیت تاریخ رو تو چشم آدم فروکنن هی مدام تکرارش میکنند«ملتی که تاریخ خود را فراموش کند حداقل تاوانش تکرار اشتباهاتش است».اهمیت تاریخ براتون اثبات شد؟من باب تزکیه نفس و رفع بلا بنده میافزایم به کلام مورخین :«آدمی که گذشته اش را فراموش کند حداقل تاوانش تکرار مصیبتش است».ناامید شدید؟پس بدانید و آگاه باشید که یاس از رحمت خدا کفر است و به حق همین ماه عزیز «خدا گر ز حکمت ببندد دری/ز رحمت گشاید در دیگری»فلذا وقتی دارید بابت تکرار اشتباه و تاوان آن به خودتان حرف های رکیک میزنید یادتان نرود که همه حوادث بزرگ به قول هگل، مارکس و سایر برو بچ دو بار اتفاق میافتند بار اول به شکل تراژدی و بار دوم به شکل کمدی.بروید خدا را شکر کنید که این دومی بار کمدیش میچربد بر وزن تراژدیش

حالا که هم تاریخ آموختید و هم کمی خیالتان راحت شد وقتش است که مسالتن:یک اشتباهات خفنی هستند که شما توی زندگی تکرار میکنید و هر دفعه دودش سیخکی چشمتان را مورد ملاطفت قرار میدهد.دفعه اول میگویید احتمالن زغالش خوب نبوده،بار دوم رفیقش بار سوم جنسش و...بالاخره در آن سیکل کوفتی تکرار کمدی و تراژدی متقاعد میشود نخیر بابام جان اصلا ایراد از خودتان است و اگر هزار بار دیگر هم اینطوری رفتار کنید باز انگشت میرود به ماتحت مبارکتان.تا اینجا خوب؟دوباره مسالتن:اگر شما آن فعل اشتباه را خیلی دوست داشته باشید و اصلن چنان جزء شخصیت شما باشد که نتوانید بین آن رفتار و خودتان تفکیک قائل شوید چه؟اصلن نخواهید آن وضعیت خاص از بودن خودتان را تغییر دهید چه؟به جان خودم دکارت با آن من میاندیشم پس هستمش باید برود جلو بوق بزند برابر معضل فلسفی که من دارم.