مسوولیت

من اومدم بیرون از مه.فکر کنم حالا میدونم که چه چیزایی انقدر بهمم ریختن که اجازه دادم یه اتفاق کوچیک اون طور زیر و زبرم کنه.این جور وقتا که میتونم ببینم خودمو و میتونم انگشت اشاره رو بگیرم سمت خودم و بگم هی مرد سهم تو کجاست از ماجرا؟مشکل خودت چیه؟به اندازه همه دنیا ممنون ناهید و تورج میشم که چطور به داد من رسیدن و چقدر کمکم کردن برای مسوولیت پذیر بودن.

این مسوولیت پذیر بودن به زبون، خیلی سادست.یادم میاد ناهید اولین جلسه کلاس گفت« هدف این دوره اینه که شما مسوولیت زندگیتون شادیتون غمتون رو قبول کنین».من همون لحظه فکر کردم که خوب معلومه من مسوول زندگی خودمم و شاید دو سال بعد از اون روز تازه تونستم بفهمم من هیچ وقت مسوولیت زندگیم رو نپذیرفتم.هنوزم یه جاهایی قبولش نکردم.من هنوز شادیم رو جایی بیرون از خودم جستجو میکنم.بخشی از وجود من-که بسیار قدرتمند هم هست-شادیش رو در ناجی بودن و شاد بودن آدمهای مهم زندگیش جستجو میکنه.یعنی من خیلی شادی درونی خودم را وابسته میکنم به آدمهای عزیز زندگیم بدون در نظر گرفتن اینکه این آدمها خودشون هزار و یک مساله دارن تو زندگیشون و بدون باور اینکه من سوپر من نجات دهنده نیستم.میدونین بعد چه اتفاقی میفته:وقتی به هر دلیلی اون شادی ساخته ذهن من تو زندگی این آدما نیست اول احساس بی کفایت بودن به من دست میده،بعد رسمن احساس میکنم به من خیانت شده:من ناجی کبیر اینجا هستم بعد تو به چه حقی شاد نیستی ناسپاس!خنده داره نه؟ولی واقعیت داره.مسوول بودن یعنی بدونی که شادی تو جز خود تو به هیچ کس دیگه ای ربط نداره،که گناه زخم های خودتو،کاستی های درونیتو،گردن آدمهای عزیز زندگیت نندازی

مسوول بودن یعنی اگه همچین تفکری در مورد زندگی داری به جای مواخذه دیگران که چرا به اندازه کافی شکرگزار حضور پر شوکت من نیستید و دلخوش،به خودت نگاه کن که داری شادی و امنیتت رو به طرزی غیر انسانی بیرون از دایره وجودی خودت میبینی...به همین سادگی!