ما که میان این بلوا عاشق میشویم یعنی زندگی میکنیم

فارغ از بلوای بمب و بمباران صبح این پست سرکار خانم آیدا خیلی به دلم نشست.بخصوص آنجا که می نویسد:«...عشق هم از جنس درد است. بار اول‌اش تو را می‌رساند به ته دنیا. تمام شدن‌اش بیزارت می‌کند از تمام دنیا. بعدترش اما دیگر یاد می‌گیری زنده بمانی زیر آوار لذت‌هاش، خوشی‌هاش، ناخوشی‌هاش و دردهاش. دوباره و چندباره‌ات که باشد، راحت تن می‌دهی به سرخوشی عشق، بی‌که هراس داشته باشی از ویرانی‌هاش. زنده مانده‌ای، زنده می‌مانی هم...»

پی نوشت مرتبط با پست قبلی:اقای کمانگیر!یکبار همین وبلاگستان فارسی را تورق بفرماید شاید ببینید خبری نیست از مردمی که دارند دسته دسته از کراک و گرسنگی میمیرند.شاید ببینید مردمی را که دارند عاشق میشوند،فارغ میشوند،تجربه میکنند و خلاصه  دارند زندگی میکنند حالا کمی شاید سخت

پی نوشت مرتبط تر:دو پست قبل آن زنده باد حمله آمریکا را که من آوردم توی گیومه باید میامد بیرون از آن یعنی این قسمت عین نوشته کمانگیر خان نبود هر چند نوشته از نوشته ایشان برداشت دیگری هم نمیشد کرد