روزی که رفت از یاد/روزی که ماند بر یاد

دارم میبینمت محسن!داری دهه شصت میخوانی.دارم بیشتر از آنکه گوش کنم میبینمت.لذتی دارد بشینی پای تماشای آدمی که نزدیک یک سالست روزهایت را ساخته...ببین پسر جان!یکسالی هست که دارم با تو گریه میکنم با تو میخندم با تو هم گریه می کنم و هم میخندم.دنیایی ساختی تو برای من.دنیایی که عاشقیش طعم ترنج میدهد،فارغیش پونز نوک تیز ته کفش است.دنیای من رنگ تو را گرفته محسن خان نامجو.گفتم که بدانی ندید مخلص توام خفن

امان ازین دهه شصت.امان از آن همه خاطره...از روز هایی که به قول تو« آستین کوتاه لگد میان گرده بود»