در مقایسه ی سینما و مینی‌بوس

سینما یک پدیده‌ی بی‌رحم است. اشتباه نکنید از سینما به مثابه‌ی هنر هفتم حرف نمی زنم، منظورم سالن سینماست. هیچ طراح سینمایی با خودش فکر نکرده که شاید وقت هایی در زندگی آدم ترجیح بدهد به جای پرده ی سینما، آدم کناریش را تماشا کند؟ حتی طراحان مینی‌بوس به عقلشان رسیده که شاید کسی دلش ضعف برود برای راننده و بخواهد بنشیند نزدیکش و به جای خیره شدن به جاده یا صندلی جلویی یا هر چه، نگاه کند به راننده. بعد آن صندلی کج سمت راست راننده ی مینی‌بوس اختراع شد که احتمالن حاصل همین نگاه انسانی است. فکر کن آن صندلی نبود شهرزاد کجا باید می نشست و خیره می شد به سیامک؟

 توی سینما آن صندلی نبود. همه ی سهم من از تماشای تو شد کفش هایت.