ابراهیم در آتش

ابراهیم میان آتش؛ آتشی که گلستان شد. با خودم فکر کردم شاید ابراهیم میان همان آتش، بین رنج و زجر، ناگهان فقط ایمانش به خداوند محبوب خود را به یاد آورده و معجزه رخ داده است: آتش سرد و رنج‌اش به پایان رسیده‌؛ بعد فکر کردم شاید خیلی از ما تجربه‌ای مانند ابراهیم داشته‌ایم. مثلن همان دقایقی که از ته دل معشوقی را می‌خواهی و کنارت نیست یا بدتر از آن اصلن تو را نمی‌خواهد، میان آتش رنج انگار می‌سوزی، لحظه به لحظه، وجب به وجب تنت گر می‌گیرد و مشتعل می‌شود. رنج آوار شده بر سر تو اما همان میان، وقتی آدم فکر می‌کند به دوست داشتنش، به خواستنش، به فرصت مغتنم تجربه‌ی چنین خواستنی انگار رهایی از رنج ممکن می‌شود. انگار دیگر نه تنها تو را نمی سوزاند که برایت گلستان شده است. آتش همان آتش است، رنج همان و تنها چیزی که تغییر کرده دیدگاه توست. گرانیگاه توجه، انگار از نبودن آدم عزیز زندگیت، میل کرده به اینکه «خدایا چقدر دوستش دارم و چه خوب است که این همه دوستش دارم» و آتش گلستان می شود.

بودا گفته زندگی رنج است و راه رهایی از این رنج پذیرش آن. به گمانم قصه ی ابراهیم و سخن بودا هر دو به یک حقیقت اشاره می کنند: با رنجت برقص، رها می شوی و این به گمانم فرق می کند با مازوخیسم، با طلب عامدانه‌ی رنج با صدمه زدن به خود یا دیگری. رقصنده با رنج به دست خویش رنج نمی‌آفریند اما از رنج حادث شده هم نمی‌گریزد. او راه رهایی را یافته است...راه رهایی را یافته ام؟