مادرکم

بچه ننه؟ اگر بشود طوری تفسیرش کرد  که یعنی با مادرش رابطه ی خیلی صمیمانه ای دارد، بله بچه ننه ام. از وقتی که یادم می آید مادرم دوستم بوده و من از آن بچه هایی که تا از مدرسه می آیند خانه، از الف اول تا تای تمت روزشان را تعریف می کنند و...هنوز هم فرق چندانی نکرده ام. اینکه کم می روم خانه یا دو ماه یکبار می بینمش یا...هیچ فرقی در شکل رابطه ام با مادرم برایم ایجاد نکرده، هنوز هم دوست است و نزدیک، خیلی نزدیک.

بعد آدمی که منم خیلی مدیون مادرش است. این دین، ورای رابطه ی مادر و فرزندی است. بالذات من می شد خیلی سرگردان تر و معلق تر از این حرف ها باشم، بی مرز تر و هوایی تر. لنگری که نگهم داشته روی زمین، کمی ساختن یادم داده، ارج نان را به من فهمانده مادرم بوده؛ من به ماهو خودم آدم کشکول و نان جوین و دنیا و مافیها به جهنمم، آدم چادر نشینی؛ همین چهار تا میخی هم که خورده چارسوی خیمه ام مدیون نقشی است که مادرم داشته...مادرکم.

صبح از کولونوسکوپی که بر می گشت خانه. داشتم از آزاده حالش را می پرسیدم. می دانستم سخت بوده برایش و خوب نیست. آزاده هم داشت همین ها را می گفت، میان همان احوال جوری که بشنوم گفت خوبم...دلم برایش پر کشید، همین.