با امیدی که مرا حوصله داد

یک شب دیروقت با عزیزی گفتگو می کردیم. از من پرسید مانیفست زندگیت را بخواهی مختصر بگویی می شود چه؟ به این ماجرا فکر نکرده بودم و غافلگیر شدم، بعد از اندک زمانی به ذهنم این شعر سید علی صالحی رسید« با این همه، عمری اگر باقی بود، طوری از کنار زندگی می گذرم، که نه زانوی آهوی بی جفت بلرزد، نه این دل ناماندگار بی درمان». همین را جای مانیفست زندگی تحویل آن دوست دادم.

پیچیده می شود یک وقت هایی رعایت همین چند خط ساده، شاید من هنوز انقدر زلال نیستم، نمی دانم؛ فقط می دانم بعضی بودن ها بهانه ی ماندنت می شوند، اسمشان رمز راهیابی تو می شود به حلقه ی امیدواران، رسمشان راه را از چاه جدا می کند برایت...اینجور وقتها، آن رعایت که نوشتم از نان شب هم واجب تر است، به هر بهایی نباید بهانه داد به باد ناموافق که میان زندگیشان بپیچد، قیمتش هر چه که باشد باید پرداخت و به جان منت داشت...همین.

پی نوشت: عنوان بخشی از شعر گلکو ی احمد شاملوست