خانم محبی عزیز ما

نازنین بود. این را بی اغراق می گویم کم آدم دیدم در زندگیم که انقدر نیک باشند. اواخر تابستان 77 با دوستی دستمان را گذاشتیم توی جیبمان و رفتیم دفتر دایرة المعارف تشیع در خیابان فلسطین. با مهربانی پذیرفتمان و به هر دویمان کار داد: شدیم مدخل نویس غیر حضوری دایرة المعارف تشیع. اولین مقاله ای که برایشان نوشتم را یادم هست: شاه سلیمان صفوی، کارم را بردم تحویل دکتر صدر حاج سید جوادی دادم که به اتفاق بهاالدین خرمشاهی و کامران فانی ویراستاران ارشد تشیع بودند. یادم هست که خانم محبی کار را دید، پسندید و با آن لبخند مهربانش گفت «حضرت علی می زنه پس سر شما جوونا که بیاین اینجا کارش زمین نمونه»

برای همه ی آدم های آنجا مادر بود، حامی، مشاور و غمخوار. یکبار در میانه ی هنگامه بگیر و ببندهای فعالان ملی مذهبی، دکتر صدر را هم گرفته بودند. پرسیدم نگرانید؟ گفت نه وقتی توی زندان است خیالم آسوده تر از وقتی است که بیرون است. یادم هست که بخاطر حضور دکتر سیدجوادی و یوسفی اشکوری چقدر به او فشار می آوردند. اسم دایرة المعارف را هر کس که می شنید فکر می کرد چقدر باید نورچشمی باشیم اما خانم محبی ریالی مدیون هیچکدامشان نشد. خانه اش را فروخت و خرج دایرة المعارف کرد. وقتی یکی از والامقامان پیغان فرستاد که فلانی اگر عذر این دو سه نفر را از مجموعه اش بخواهد حمایت مالیش می کنیم درجا جواب داد به حضرتش بگویید من دکتر صدر حاج سید جوادی را از همه ی شما مسلمان تر یافته ام اینجا را هم حضرت علی می گرداند نه شما

ظهر خبر را که خواندم یادم آمد چقدر خودش را به آب و آتش زد که برایم کار دایمی پیدا کند، چقدر به رغم همه ی سختی ها سر وقت زنگ می زد که پسر بیا پولت را بگیر، چقدر تکیده شده بود وقتی سال قبل در نمایشگاه کتاب دیدمش و هیچ از بیماریش نگفت فقط به من گفت زرنگ بودی که از نوشتن نان خوردن را رها کردی و نمی دانم حسرت را توی چشم هام دید که حرفش را ادامه نداد یا نه

حیف شد، حیف بود، حیف شد...نازنین نیک انسانی بود. روحش شاد!