بالا‌بلند بردبار من

باید که از کلمات گذشت. از« اندوهت شب یلداست و خنده ات خورشید فردا؛ نوری که نوید طلوعش، طاقتبخش دلی است در تحمل تاریکی». باید از کلمات گذشت تا به ویرانی بنای جهانی برخاست که تو در آن غمگین باشی. زیرا که عشق ویران می کند تا آباد سازد... می خواهم خشت روی خشت، خانه ای بسازم مومن به لحظه ی لبخند تو. مابقی همه بهانه است، بهانه ای که باید از آن گذشت.