رینگ بکس

زندگی یک وقت‌هایی شبیه رینگ بکس می‌شود. حالا نیایید بهانه بگیرید که ما هیچ وقت روی رینگ بکس نبوده‌ایم. من هم نبوده‌ام اما همه حالا گاو خشمگین اسکورسیزی یا علی مایکل مان را ندیده باشیم، راکی را که دیده‌ایم. یک وقت هایی ما می‌شویم راکی، زندگی‌مان می شود رینگ بکس و حریف‌مان هم روزگار. بکس که بی تماشاچی نمی‌شود پس آدمهای زندگیت هم تماشاچی های رقابت تو هستند.

یک وقتهایی میان رقص پا و آپارکات بزن، هوک بخور ناگهان ضربه چنان مهلک می‌شود که پرت می‌شوی زمین. اشتباه نکنم در بکس بهش می‌گویند ناک‌داون. ناک‌داون می‌شوی و داور می‌آید بالای سرت و شروع می‌کند به شمردن یک دو سه...تا ده وقت داری بلند شوی که اگر نشوی ناک اوت شده‌ای و تمام. جنم آدمها اینجا رو می‌شود. بکسور آماتور یا بکسوری که از خودش مطمئن نیست از ناک داون شدن خشمگین و شرمسار می‌شود اما بکسور حرفه ای می‌داند که هرچقدر هم ورزیده باشی باز هم نقطه ضعف داری و ممکن است آن نقاط ضعف باعث ناک داون شدنت شوند. پس مشت زن کارکشته نگران واکنش تماشاچیان یا نگاه رقیب نیست. ناک داون که شد زود از جا نمی‌جهد. صبر می‌کند آرام و مطمئن تا شمارش داور به هفت و هشت برسد بعد برخاسته احتمالن حق طرف را می گذارد کف دستش.

وقتهایی هست در زندگی که ناک داون می‌شوی. حتی ممکن است شدت ضربه مهم نباشد. ضربه ای آرام به زخمی قدیمی خورده و تو خودت را نقش زمین یافته‌ای. این جور وقتها به گمانم هر چه بیشتر با خودمان در صلح باشیم راحت تر می‌پذیریم ناک داون شدن یک جور حق انسانی است. مهم نیست که تماشاچیان در مورد ما چه فکر می‌کنند. ایده‌ی هرگز ناک داون نشو خنده دار است. مهم نیست که نقش زمین شده ای، مهم این است که بتوانی بلند شوی، که ناک اوت نشوی، که بدانی زمین خوردن هم جزء مهمی از بازی است. بدون زمین خوردن هرگز برخاستن معنا پیدا نمی‌کند. رمز برخاستن هم شرمسار نبودن از ناک داون شدن است... زندگی یک وقت هایی شبیه رینگ بکس می شود. به جای نگرانی از زمین خوردن باید به فکر بلند شدن بود.