یازده صبح ظهیرالدوله

سنگ قبر ها. سنگ قبر ها با هم متفاوتند. در ظهیرالدوله کم سنگ مزار یک شکل می بینید بخصوص وقتی از آن حیاط ابتدایی وارد محوطه ی اصلی مزار می شوید. بعد آن گوشه ی سمت چپ نزدیک به انتها، مزار یک شاهزاده ی قجری است که زیباست. سنگش- نتوانستم دقیقن تشخیص بدهم جنسش سنگ است یا تلفیق چوب و سنگ- رنگ فیروزه ای زیبایی دارد، آسمان را انگار آورده سقف خانه ی ابدیش کرده... همین بیرون در حیاط ورودی، سنگ مزاری است از گرانیت سیاه بی هیچ نقشی، یک جور در فرو کشنده به سوی ابدیت...سنگ قبر ها با هم متفاوتند بر خلاف قبرستان های امروز که انگار مزارها سری دوزی شده اند. شاید چون آدم های ظهیرالدوله جنسشان فرق داشته با مردمان روزگار خودشان، نمی دانم...

پی نوشت: دلم می خواهد روزی داستان عاشقانه ای بنویسم درباره ی مرد جوانی که وارد ظهیرالدوله می شود، از کنار ازدحام مزار فروغ می گذرد و می رود تا آن سنگ ساده ی آرامگاه قمرالملوک وزیری تا عاشق دختری شود که دارد برای قمر شعر فروغ می خواند