اوقاتی از آن تو

روز باید اوقاتی داشته باشد که فقط از آن تو باشد. یعنی بشود از شر سیاست و اقتصاد و گرمایش زمین و هزار کژی دیگر، به خیال تو پناه برد. بعد می دانی این ساعت های اکنون، این لحظات مردد بین دیروز و فردا، بهترین وقت مهمان تو شدن است. می شود لیوان چای را گرفت در دست، با عطر سیب و دارچینش به یادت افتاد که چای طعم دار دوست نداری، و دل داد به شعر، به ترانه، به زندگی...به هر آنچه که تو دوست داری!