باغ فردوس،ساعت ۹ شب

من تا بحال موزه سینما نرفته بودم و دلم میخواست برم.شکر خدای بهانه های کوچک،نمایش فیلم «باغ فردوس ساعت ۵ عصر»شد بهانه رفتن.فیلم رو فراموش کنید که مدام بین تظاهر به روشن فکری و سانتی مانتالیسم سطحی تاب میخورد،قهرمان دیشب خود باغ فردوس بود.عجب فضای جادویی داره این محوطه موزه سینما:آب نمایی که با جوی متصل بهش،منو یاد باغ فین کاشان انداخت، درخت های سر به فلک کشیده ای که هر چه گردنت رو بلند میکنی نوکشون سرفراز تر از سیطره نگاهته،بوی خاک خیس و اون عمارت قجری با زیبایی موقرش و گچ بری های معرکه ستون هاش...بعد حسرت و حسرت و حسرت که این همه زیبایی از گلوت بی حسرت پایین نمیره و چقدر هم این روزها زندگی پر شده از حسرت!

موزه سینما رو با کسایی که دوسشون دارین امتحان کنین،دست خالی بر نمیگردین!

پی نوشت۱:من به انرژی فضا ها معتقدم و این سیلان حس مثبت در یک فضا یا مکان خاص.حس دیشب باغ فردوس روفقط تا بحال تو تکاب و در مجموعه باستانی تخت سلیمان تجربه کرده بودم...

پی نوشت ۲:اگر اونجا رفتید،دم در ورودی سالن نمایش فیلم،یه غرفه فروش محصولات صوتی و تصویری هست،چند تا مجموعه آهنگ موسیقی ملل داره که به شش هزار تومن ناقابل میفروشه،از خریدش ضرر نمیکنید

خدا حافظ اوريانا

خبر مثل همه خبر های بد صریح بود و سریع رسید:اوریانا فالاچی درگذشت.آدمهایی هستند که هیچ وقت ندیدیشان.همسن و همعصرت هم نیستند اما نزدیکی روحی فراوانی بهشان احساس میکنی و فالاچی هم کسی ازین دست بود.از کتاب« مصاحبه با تاریخ سازان »اش که شگفت زده ات میکرد آن همه جسارت در مواجهه با تصمیم سازان جهان در دهه هفتاد میلادی یا داستان مادرانه اش:«نامه ای به کودکی که هرگز زاده نشد»بگیرید تا روایت اسطوره ای «یک مرد» که حکایت پاناگولیس چریک نامور یونانی و عشق دو نفره اوریانا و اوست...همه شاهکارهایی ژورنالیستی محسوب میشوند،کتابهایی که بیش از هر چیز مرعوب جسارت نویسنده اش در ساختار شکنی میشدی...جدا از همه اینها کتابی دارد به اسم«زندگی،جنگ و دیگر هیچ»روایت اودیسه گونه ای از سفر فالاچی به ویتنام جنگ زده و مکزیک اسیر دیکتاتوری،سفری در پی یافتن معنای زندگی و معنای مرگ.خواندن این آخری را جدا میشود با خیال راحت توصیه کرد...خلاصه با همه این حرفها،اوریانا فالاچی هم مرد و خوش بحالش که بعد از یک عمر زندگی پر ماجرا تا دنیا دنیاست با کتابهایش جاودانه میماند.فقط آنچه که هست حسرتی است که دیگر نمیتوانی به مجموعه داشته هایت از قلم فالاچی چیزی اضافه کنی و باید بپذیری که او هم رفت.این بازمانده های عصر غولها که یک به یک میروند حسرت دیر به دنیا آمدن را در آدم بدجور تشدید میکنند....خداحافظ اوریانا!

چهار روزی که مسلمان نشنود، کافر نبيند

مروری بر آنچه که از دوشنبه تا کنون بر من گذشت:دندان عصب کشی شده ام شکست،دهانم مبتلا به افت شد به طوری که آب هم نمیشد خورد،دندان عقلم را کشیدم و الان هیچ جای هیچ کسی را نمیتوانم گاز بگیرم و جایش درد میکند،هم اکنون دچار تب و لرز شدم و دارم مثل ناقوس کلیسای سنت پیتر میلرزم،نماد سهام نازنینم توسط سازمان بورس متوقف شده و بنده را دچار افسردگی نموده،حجم فروش این سه ماهه به دلیل درخشش تیم مدیریتی شرکت حدود چهل درصد افت کرده و در آمد من هم به تبع آن،آب گرم خانه قطع شده،فهمیدم بابت یک وام باید یک میلیون تومان کارمزد بپردازم که موقع دریافت کسی هیچی در موردش به من نگفته بود،از یک مناقصه هشتاد میلیونی را که تقریبا یکسال بود رویش کار میکردم و برد ما درش قطعی بود بدلیل حرکت ژانگولر مدیریت محترم مالی در دیر تحویل دادن ضمانت نامه با افتخار حذف شدیم و حالا همه اینها بخورد وسط فرق سرم از اندرونی حرمخانه اخبار به شدت اسف باری مخابره میشود که یاد آوریش دل سنگ را هم آب میکند و دل ما را جرواجر...

پی نوشت استرحام آمیز:خدا جان!تا آنجا که یادم می آید تو حدود هفت میلیارد بنده دیگر هم داری که میشود این خوان گسترده را با آنها تقسیم کرد.انگار جدیدا میزان بلایای ارسالی برای انسان ها را متناسب با سطح مقطع آن انسان فلک زده تنظیم میکنی...

پی نوشت سانچویی:ارباب!همین الان سنت ایزیدور مقدس به خوابم اومد و گفت:«به اون ارباب بی جنبت بگو خدا تصمیم داره تا آخر سال فقط خوشی براش بفرسته فلذا تمام ذخیره مصیبت رو یه جا با دی اچ ال فرستاده بود در خونتون»

حالم بده ،حالم بده...(با لحن بنيامين خوانده شود لطفا)

باید بنویسم،وقتی مینویسم فکر نمیکنم و اگر بتونم فکر نکنم شانس اینکه سالم و زنده برسم خونه شدیدا و قویا افزایش پیدا میکنه...به سبیل شاه عباس قسم یه وقتایی مرد بودن سخت ترین کار دنیاست.

فکر میکنم یکی از نعمات قلمبه ای که خدا به من داده همین دیر انتقالیه.من عموما ۲۴ ساعت بعد میفهمم چه مصیبتی سرم اومده برای همین در لحظه وقوع معمولا میتونم روحیم رو حفظ کنم و بهم نریزم...

دلم انگار داره خودشو آماده دلتنگی میکنه،صدای طبل و سنج دسته های عزاداری رو میشنوم که دارن تو قلبم یواش یواش دور هم جمع میشن...

انقدر پکر بودم که حتی خداوند خدا هم یادش رفت مثل همیشه شونه بالا بندازه و بهم یاداوری کنه:من که بهت گفته بودم...

احساس میکنم تو قلبم ،همونجا که گروه های عزاداری مستقرن،کولاک اومده،یخه،هیچی نیست و من ازین خلا سرد میترسم.از چیزی که قراره این خلا رو پر کنه...

یه جورایی فکر میکنم همه مردای ایرانی یه فردینی تو ته ذهنشون هست که سر بزنگا با لگد درو باز کنه و بگه:دست از سر عشق من بردارید...قلمبگی فردینیسم هم به شدت داره تهدیدم میکنه

خسته نشدین؟بازم هستا...

تلخ بی عسل

تلخم،نه تصحیح میکنم خیلی تلخم و متاسفانه عسلی هم در کار نیست.

پی نوشت:با همه انتقاد هایی که میشد به شرق داشت باید بگم حرفه ای ترین روزنامه روزگار ما بود و توقیف شدنش تو زندگی من یکی که لااقل یه خلا ایجاد کرده.

پی نوشت سانچویی:ارباب!هیچ دقت کردی یه زمانی زندگی داشتی که بعضی وقتها توش خلا بود  و حالا پراز خلایی هستی که بعضی وقتها زندگی توش سوسو میزنه...

چه کشيدی تو، هانس بيچاره من

دقیقا یه احساسی شبیه هانس تو «عقاید یک دلقک» دارم...البته اقرار میکنم وضع هانس بدتر از من بوده....یه ذره هم تنفر از خود دارم...مقادیری هم احساس عصیان میکنم که باید اقرار کنم قبلش احساس عجز میکردم...یه ذره هم گردن کلفتیم میاد...

دلبسته ام به طراوت روح بازيگوش چشمانت

...خوش بحال آن مرد/که در زندگیش تو راه بروی/خوش بحال مردی/که براش/تو شیرین زبانی کنی/خوش به حال مردی/ که دستهای قشنگ تو/دگمه های پیرهنش را /باز کند/ببندد/تا لبهات به نجوایی بخندد/خوش به حال من...عباس معروفی

دلم میخواست دلم دست داشت،دلت را محکم بغل میکرد،حالا هرچه دلت بازیگوشی میکرد و بال بال میزد به ناز که از آغوشش بیرون برود، رهایت نمیکرد که نمیکرد...دلم خیلی چیزها میخواهد بانوی من:مثلا اینکه جوری بشود معجزه لبخندت را همیشه جاودان کنم تا غم برود و مهر سرشار چشمانت را تا ترس...دلم میخواهد این سپیدی حضورت ماندگار شود بانو!

يک فروند مدير عامل برای رهن و اجاره موجود است«اکازيون واقعي»

شش هفته مستدامه که کالای شرکت قوی پنجه ما در گمرک و ادارات توابع گیر افتاده و ترخیص نمیشه...به تعبیر عوامانه شش هفته مداومه که بنده کمترین به دلیل عدم تحویل تجهیزات پیش فروش شده دارم حرفهای به شدت اب نکشیده تحمل میکنم.موعد ال سی شرکت هم نزدیکه در حالی که کالا ها حتی ترخیص نشدن تا بشه اونا رو فروخت و وجه بانک رو پرداخت کرد.درین احوالات مدیر عامل معزز یکهو غیب شدن.من عوام، فکر کردم یا زده به چاک و از هاوایی برامون کارت پستال میده و یا با ژست سلطان محمد فاتح برمیگرده شرکت که بعله تجهیزات ترخیص شد بفرمایید تحویل بگیرید...خانمها و آقایان چشمتون روز بد نبینه  وقتی مثل شیر نر اومد تو گفتم این آخرشه یه نصف روز غیب شد مشکل رو حل کرد اما تصور قیافه من وقتی فهمیدم وسط این حیص و بیص اقا رفته استکان نعلبکی کوچیک برای شرکت خریده تا مصرف چای بیاد پایین نباید کار دشواری باشه:دقیقا شبیه سیامک انصاری تو  شبهای برره وقتی میگفت:«خدایا من اینجا دارم چه غلطی میکنم»

نتیجه گیری اخلاقی:مصرف بی رویه کار خیلی بدیه

نتیجه گیری منطقی:مشکل شرکت ما حل میشه اگه ایشون سر کار مورد علاقش یعنی مدیریت ابدارخونه بره و یه ادم با آی کیو حدود بیست رو بیارن بذارن سر جاش

نتیجه گیری نوستراداموسی:مدیر عامل به همین روند ادامه بده قطعا یه جایی توکابینه دولت مهرورز براش باز میشه...

نتیجه گیری عاقبت اندیشانه:با توجه به جمیع جهات،درین احوالات برای سرکار خانم فاطمه تن پوش مناسبی پیدا نمیشه فلذا بنده بدک نیست فکر نان کنم که خربزه اب است

رولت روسی

اين شبها قبل ازينکه نرگس شروع بشه و ميليون خلق ايرانی چشم بدوزن به صفحه تلويزيون تا درس اخلاق بگيرن،من گير سه پيچ ميدم به سانچو که بيا رولت روسی بازی کنيم.دفعه اول فکر ميکردم بزنه زيرش و شيون راه بندازه که از بابت همه ارباب هاش بد شانسی آورده و ...اما خيلی خونسرد قبول کرد،هر دفه همين کارو انجام ميده.اول خودش به سمت مغزش شليک ميکنه و بعد خيلی خونسرد رولور رو ميگيره سمت من و ميگه نوبت شماست ارباب!شليک اول رو طاقت ميارم اما نوبت دوم ميزنم زير گريه.سانچو نگاهی بهم ميکنه که هم توش ملامته هم دلسوزی-هر چند دوتاييش خيلی هم با هم فرق نميکنند-بعد فقط ميگه ارباب!ارباب!بهش ميگم:ببين دفعه ديگه حق نداری بازی رو بهم بزنی،هر اتفاقی که افتاد تا اخر بايد بازی کنيم.فهميدی سانچو؟خيلی قاطع و اروم ميگه بله ارباب!و من همون لحظه تو دلم خدا خدا ميکنم که سانچو اين حرف رو جدی نگيره...

پی نوشت :در پوستين خلق به روز شد

زمان:صفر صفر صفر

حتی گلوله هم صرفتان نکردند تا بدون زجر بميريد.يکی يکی دارتان زدند:در گوهر دشت ،اوين و بعد در سراسر کشور...بهترين فرزندان اين خاک بوديد،سالها در زندان چشم انتظار رافت اسلامی که بيرون آن چهار ديواری های دلگير بی نور سرابش  در گوش خانواده هاتان زمزمه ميشد.افسوس که کسی نميدانست مردی انقدر به خودش غره ميشود که کافر فرضتان کند و حکم بدهد به جلادانش که اشدا علی الکفار باشيد.

از چپ و راست و توده ای و فدايی و مجاهد يک به يک دارتان زدند.حکمتان به اشاره ابروی قاضيان تشنه به خون آدمی صادر ميشدو برای هيچکدام از آمرين و عاملين کشتارتان انگار مهم نبود که اکثرتان بيشتر از زمان محکوميت رسمی را در زندان مانده بوديدوبايد امروز و فردا آزاد ميشديد.

دارتان زدند و پيکر معلقتان بين زمين و آسمان لکه ننگی شد که به هزار ترفند و تکذيب هم نميتوانند از دامن به اصطلاح جمهوری اسلامی پاکش کنند.بيهوده نبود که وزارت ارشاد آقای خاتمی به روزنامه ها حکم ميکرد حق نداريد در انتقاد از نظام به سالهای قبل از ۱۳۶۸ رجوع کنيد.

و خاوران شد مدفنتان.در گورهای دسته جمعی بی کفن و بی نشان دفنتان کردند تا از ياد همه ما برويد.تا ديگر کسی جرات نکند برابر بساط خلافت اللهی قد علم کند.

اما مگر ميشود آن همه شرافت و اميد را زير خاک کرد بی آنکه خاک سبز شود؟بی انکه به ياد بياوريم انسانيت اينجا مدفون است و روزی از همين جا قد علم خواهد کرد...روزی،هر وقت که باشد دير يا زود،خاوران از لعنت آباد تبديل به زيارتگاه عاشقان ازادی خواهد شد...ميدانم روزی خاوران سبز خواهد شد!

پی نوشت:در راستای کشته شدن ۱۴۵۲ نفر در سوانح هوايی در اين سالهای بعد انقلاب پر شکوه اسلامی به کوردلان و معاندان متذکر ميشوم:انرژی هسته ای حق مسلم ماست!