سایه ات مستدام شاعر

وقتی دنبال بهانه میگردی که یک چیزی بنویسی فقط برای اینکه چیزی نوشته باشی و آن پست قبلی جلوی چشمت خودت یکی نباشد لاقل و چیزی به ذهنت نرسد عصبی میشوی.در همین احوالات بودم که امیر هوشنگ خان ابتهاج نجات دهنده ام شد.مثل همیشه که به داد میرسد،مثل مواقع مستی که تفال میزنی به سیاه مشق یا تاسیان،مثل وقت دلتنگی که «ارغوان» میخوانی یا زمان خستگی که «زندگی» را زمزمه میکنی.دیروز انگار هشتادمین سال تولد سایه مستدام شعر پارسی بود.چه خوب که هست هنوز و شعر میگوید و تسکین میدهد و امید می آفریند.باشد که سایه ابتهاج مانا باشد سالیان سال بر سرمان
«زمان بی کرانه را/تو با شتاب گام عمر خود مسنج/به پای او دمی است این درنگ درد و رنج/به سان رود که در نشیب دره سر به سنگ میزند/رونده باش/امید هیچ معجزی ز مرده نیست/زنده باش»