میان تاریک‌ترین تاریکیها همیشه نوریست. با خودم فکر می‌کردم چه حال و روز زلزله زدگان آذربایجان به مانند احوال وطن است: اندوهگین،مصیبت‌زده و زیر فشار؛ مانند تک‌تک ما این روزها. بعد جایی خواندم که کودکی میان چادر و در مثلن بیمارستان صحرایی متولد شده و حس کردم حال مادرش را که کودکی در میان رنج و غم به جهان آورده... اما کودکان غم خود خاتم اندوهند. هر کودکی بشارت دهندهء تغییر است و نو شدن. کودکان نماد روح نو شوندهء جهان هستند رمزی برای رستاخیز...فکر می‌کنم شاید این کودک تازه به دنیا آمده هرگز نداند تا چه حد نماد نور شد در میان روزهای تاریک مردمانش. نداند که میان غم ورزقان، اندوه آذربایجان و ماتم ایران تا چه حد صدای گریه‌های او خنده بر لب ما نشاند. رسیدنت بخیر وارث اندوه، خاتم غم
No comments:
Post a Comment