آدمی احتیاج دارد به تعلق داشتن. به اینکه جایی یا جمعی باشد که بتوانی خودت را عضوی از آن بدانی . فضایی که در آن یکی از جمع باشی نه یکی در جمع... شاید این میراث نیاکان غارنشین ماست که برای بقا، به بودن با هم در قالب خاندان و قبیله محتاج بودند. بله امروز ببردندان‌شمشیری به عشیرهء ما حمله نمی‌کند یا گرفتار تهدید قحطی نیستیم اما همچنان در معرض خطر تهاجم تنهایی، پوچی و رکودیم. جمع اگر که بنیادش نکو باشد برای انسان مدرن پناه‌گاه است و از همین رو شاید هر کدام ما دایره‌هایی اطراف‌مان می‌سازیم برای مشارکت در لذت یا رنج و هم‌سفره‌هایی برمی‌گزینیم تا در نان شادی‌ها و قحط‌سالی اندوه، شریک ما باشند... یونگ جایی نوشته روح فقط می‌تواند در روابط انسانی و از روابط انسانی حیات یابد؛ مانند خیلی وقت‌های دیگر به گمانم او حق داشت
No comments:
Post a Comment