جان‌های بی‌قرار

شاخه ی نیلوفری، همچو برگ گل تری/ می روی و می بری، سال و ماه و هر شبی

فصل ها آواره اند، دل به حسنت داده اند/ در نهان دلت، عشق را می بری

هر کجا می روی بانگ مهر منی...

ذات آدم هایی به زلالی آب است و بودنشان چو باران، برکت...نیما جان محمدی نازنین، بی اغراق از زمره ی معدود اعضای این عشیره ی عاصی است. به سوز سازش دل بدهید و به کرامت کلماتش.. تا نثاری گردد به سیالیت جان های بی قرار