مسوولیت با سس خردل

یک روز پاییزی در ماه مهر سال ۱۳۸۵،اولین جلسه ای بود که رفتیم سر کلاس های یونگ.ناهید آمد و برایمان خلاصه ای از دوره را مطرح کرد،بعد گفت:« هدف دوره اینه که شما یاد بگیرین خودتون و فقط خودتون مسوول زندگیتون هستین:مسوول حال خوش و حال بدتون،مسوول غم و شادیتون،مسوول رفاه و سختیتون و....».در آن لحظه خاص ماجرا برایم انقدر بدیهی بود که شاید در دلم پوزخند زدم که «به! پس میخواستی بقال سر کوچه مسوول زندگی من باشه؟»اما فقط کمی زمان لازم داشتم تا بفهمم بخش بیشتر زندگیم را گذراندم در حالی که دیگران را مسوول شرایطم میدانستم:خانواده ام را یا دوستانم را یا حکومت را یا....و یاد گرفتم هر بار که انگشت اشاره ام را میگیرم سمت کسی تا متهمش کنم در واقع ۴ انگشت دیگرم دارند خودم را نشان میدهند که بیرون خودت به دنبال راه حل نگرد.حکایت این پذیرش مسوولیت زندگی خود شاید شبیه همین مصرع حافظ باشد که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
دیروز یک لحظه رفتم به قعر عمیق ترین بی ارزشی هایم.اولین واکنشم این بود عصبانی شوم و دنبال خطا کار بگردم.حسی که اگر کمی میدان پیدا میکرد حتمن میخواست سراغ تنبیه هم برود در همان حال و روز یک لحظه انگار صدایی شوخ طبعانه در ذهنم گفت:«ببخشیدا پس مسوولیت خودتون چی شد؟اگه بهت گفته بودن چقدر دمت درازه هم، همین اندازه آشفته میشدی؟»همین کافی بود تا رسن شود در چاه من و بیایم بالا و ببینم که من بوده ام که رفتم به اسفل سافلین بی ارزشی و هیچ کس من را نبرده آنجا پس مسوول این حال بد فقط خودمم.همین شد که تمام کج خلقیم ظرف مدت کمی رفت.دقیقن رفت!یادم بماند که من بعد روزی چند بار با خودم تکرار کنم:من مسووول حال و روز خودم هستم قربتن الی الله!
پی نوشت برای دوستان یونگی:بعله بعله خودم میدانم که فقط دیدن کافی نیست به سبیل شاه عباس بقیه سیکل هم در حال طی شدن است که به محض نیل به نتیجه نهایی از همین تریبون مقدس مراتب به استحضار امت شهید پرور میرسد